Γράφει η Διαιτολόγος-Διατροφολόγος Δήμητρα Μπαλάσκα
Η ημικρανία είναι μία χρόνια νευρολογική πάθηση με κύριο σύμπτωμα έναν ισχυρό πονοκέφαλο που μπορεί να αφορά ολόκληρο ή μόνο το μισό κεφάλι. Διαρκεί από 2 έως 72 ώρες και συνοδεύεται από συμπτώματα όπως ναυτία, έμετο, φωτοφοβία (αυξημένη ευαισθησία στο φως) ή ηχοφοβία (αυξημένη ευαισθησία στον ήχο).Οι ακριβείς μηχανισμοί που προκαλούν τις ημικρανίες δεν είναι γνωστοί αλλά πιστεύεται ότι οφείλονται σε ένα μίγμα περιβαλλοντικών και κληρονομικών παραγόντων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διακυμάνσεις στα επίπεδα των ορμονών μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο καθώς οι γυναίκες εμφανίζουν δύο έως τρεις φορές συχνότερα ημικρανίες σε σχέση με τους άντρες. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι ημικρανίες εξαλείφονται πλήρως κατά την περίοδο της κύησης.
Διατροφικοί παράγοντες όπως η δυσανεξία σε ορισμένα τρόφιμα (τροφικές ευαισθησίες) και η ανεπάρκεια συγκεκριμένων θρεπτικών συστατικών, όπως και το στρες, μπορεί να προκαλέσουν κρίσεις ημικρανίας.
Υπολογίζεται ότι το 20% των περιπτώσεων της ημικρανίας οφείλεται σε κάποια τροφική δυσανεξία. Τρόφιμα με αγγειοσυσπαστικές ιδιότητες μπορούν να επιφέρουν ημικρανίες σε ευπαθείς ασθενείς. Τέτοια τρόφιμα είναι το κόκκινο κρασί, η μπύρα, το γιαούρτι, το γάλα, το τσάι, ο καφές,τα λουκάνικα, τα αναψυκτικά τύπου cola, η σοκολάτα, η ασπαρτάμη και το γλουταμινικό μονονάτριο που χρησιμοποιείται ως ενισχυτικό γεύσης στα κινέζικα εστιατόρια.
Ένα ακόμα πρόδρομο της ημικρανίας μπορεί να είναι η υπογλυκαιμία. Τρόφιμα που προκαλούν ημικρανία μετά από υπογλυκαιμία είναι η σοκολάτα, το τυρί, τα εσπεριδοειδή φρούτα, η μπανάνα, οι ξηροί καρποί, τα δημητριακά, τα φασόλια και η πίτσα.
Τέλος, η ανεπάρκεια της ριβοφλαβίνης (βιταμίνη Β2) και του μαγνησίου (Μg) έχουν συσχετισθεί με την εμφάνιση ημικρανίας.
Βέβαια τα τρόφιμα που προκαλούν ημικρανίες σε ένα άτομο μπορεί να μην επιφέρουν κρίσεις σε κάποιο άλλο, ενώ τα όρια δυσανοχής των τροφίμων μπορεί να ποικίλλουν από καιρού εις καιρό, ακόμα και στο ίδιο το άτομο!
Γι’αυτό το λόγο δεν υπάρχουν γενικές οδηγίες όσον αφορά την αποφυγή συγκεκριμένων τροφίμων αλλά η αξιολόγησή τους γίνεται σε κάθε ασθενή ξεχωριστά ώστε να αποφεύγεται η κατανάλωση τους ως προφυλακτικό μέτρο κατά των κρίσεων.
Είναι λοιπόν σαφές ότι η εμφάνιση κρίσεων ημικρανίας σχετίζεται άμεσα με τη διατροφή, με αποτέλεσμα ο ρόλος του διαιτολόγου, όπως και του γιατρού, να είναι σημαντικός τόσο για την πρόληψη όσο και για την ανακούφιση των συμπτωμάτων της ημικρανίας.
